Het is drie uur 's nachts. Je ligt in bed, je ogen half open, je geest ergens tussen slaap en waanzin. Naast je hoor je het onophoudelijke gehuil van je baby, als een sirene die je innerlijke rust wegvaagt. Je hebt alles geprobeerd: voeden, verschonen, wiegen, zelfs een paar danspasjes die je normaal gesproken alleen op bruiloften laat zien. Maar niets lijkt te helpen. Terwijl je de tranen uit je eigen ogen veegt, vraag je je af: Ben ik de enige die dit niet aankan? Wanneer huilen de norm lijkt