Het is zaterdagochtend, vroeg. Véél te vroeg. Terwijl de rest van de wereld nog lekker in bed ligt, sta jij met een slapende blik en een veel te koude neus langs de zijlijn van een grasmat. Dit is geen vrijwillige keuze, maar een moederplicht. Want je kind voetbalt, en dat betekent dat jij in de ijzige kou moet toekijken hoe een groep kinderen achter een bal aanrent. Herkenbaar? Dit zijn de meest herkenbare situaties die iedere voetbalmoeder kent:

1. Die eeuwige kou

Het maakt niet uit of het lente, herfst of diep in de winter is: het is altijd stervenskoud op dat veld. Je bent allang gestopt met fashionable verschijnen en gaat nu standaard gehuld in een dikke jas, thermo-ondergoed en handschoenen. En dan nog ga je dood van de kou.

2. Opwarming

De coach roept iets over een ‘opwarming’. Jij bent al opgewarmd… van binnen. Dankzij pure woede omdat je kind vanochtend opeens geen zin had, maar je wel MOET. Ondertussen probeer je niet te staren naar die ene moeder die wél haar latte-to-go heeft meegenomen. Zij heeft vast geen kinderen. Of ze liegt. Ze huurt die kinderen gewoon.

3. De andere moeders (en vaders)

Je hebt ze in alle soorten: de fanatieke coachende vaders die nog steeds denken dat ze prof voetballer hadden kunnen worden als ze geen ‘blessure’ hadden gehad. Right. En de überfanatieke moeders die harder schreeuwen dan de coach en in hun hoofd al bezig zijn met hoe ze hun kind richting profclub kunnen pushen maar het kind liever een Youtube Fortnite gamer wil worden. En de ouders die je nooit ziet omdat ze hun kind gewoon droppen en wegrijden.

4. De scheidsrechter-discussie

Het is een vriendschappelijke wedstrijd, zeggen ze. Maar dat houdt sommige ouders niet tegen om de scheidsrechter compleet af te branden zodra hun kind een keer op de grond ligt. “SCHIJTS!” schalt over het veld, terwijl jij je afvraagt of je gewoon moet doen alsof je er niet bij hoort.

5. De modderhel die ooit een auto was

Je hebt het nog zo gezegd: schoenen UIT voordat je instapt. Maar nee hoor, je achterbank is inmiddels een modderpoel en je vloermatten hebben de kleur van het veld overgenomen.

Maar goed.

Waarom doen we dit ook alweer? Omdat die kleine voetballer van jou met een grote grijns naar je zwaait vanaf het veld wanneer hij heeft gescoord. En dan smelt je. Niet letterlijk, want het is nog steeds -3 graden.

En ergens, diep vanbinnen, weet je: dit zijn de momenten die je over 20 jaar mist. Oké, misschien niet dit moment, maar wel het gevoel dat je er als moeder gewoon bent.