Het is 18:30 uur. De keuken lijkt een slagveld. Je hebt net die ene pan gered die dreigde aan te branden, de aardappelpuree heeft per ongeluk een dramatische textuur, en je dochter van zeven roept al voor de derde keer: “Mam, ik heb nú honger!” Ondertussen sta jij daar, met een ovenwant als handschoen en een lepel als microfoon, te balanceren tussen het aanrecht en de hond die smekend naar je opkijkt. En dan, als de chaos even stilvalt, besef je: “Shit, ik ben weer vergeten zelf te eten.”
Herkenbaar? Welkom bij het moedersyndroom van “eerst iedereen, dan ik”. Maar lief schat, het is tijd om die ongeschreven regel aan te passen. Want waarom staan wij steevast achteraan in de rij?
De chaosdirigent: waarom jij de keuken niet uitkomt
Laten we eerlijk zijn: het avondeten voelt soms als het regisseren van een Oscar-waardige dramafilm. Je bent tegelijkertijd chef-kok, conflictbemiddelaar (“Nee, je broertje mag geen sperziebonen in je cola gooien”), en tafelschuiver. En terwijl de rest van het gezin al zit te smikkelen, ben jij nog bezig met:
- Controleren of de oven uit is (spoiler: dat is ie niet).
- Een mysterieuze gele vlek van de muur poetsen (waarschijnlijk mosterd).
- Bedenken of je nóg een keer pasta hebt gemaakt omdat het makkelijk was (antwoord: ja).
Het resultaat? Jouw bord blijft koud. En nee, dat is geen medaille voor Moederliefde. Het is een teken dat je brein denkt: “Ik red het wel even zonder.” Maar even wordt vaak nooit.
Waarom we onszelf wegcijferen: 3 redenen (en waarom het k*tslaan is)
- “Eerst mijn kind, dan ik”
Het zit in ons DNA: we sussen, voeden en regelen. Maar ergens zijn we vergeten dat je geen lege batterij kunt opladen met “ik eet wel later”. - De mythe van de perfecte moeder
Op Instagram lijkt het alsof andere moeders wél gourmetten met zelfgemaakte hummus en een glimlach. Reality check: die moeder heeft waarschijnlijk ook een keukenla vol met afhaalmenu’s. - Gewoonte? Meer een valkuil.
“Zo doen we het altijd” is geen excuus. Als je kind elke dag in pyjama naar school mag, waarom jij dan niet? (Grapje. Of toch niet?)
Waarom jij voortaan WEL als eerste mag eten
Nee, dit is geen egoïstisch manifest. Het is noodzakelijk onderhoud. Want:
- Hongerige moeder = chagrijnige moeder
Zeg nou zelf: niemand heeft baat bij een moeder die snauwt omdat ze hangry is. - Jij bent ook een mens
Ja, echt. En mensen hebben brandstof nodig. Liever geen brandstof van koud eten en kruimels. - Goed voorbeeld doet volgen
Wil je dat je dochter later voor zichzelf opkomt? Begin bij de avondmaaltijd.
5 tips om wél aan tafel te schuiven (zonder schuldgevoel)
- 🔥 De 2-minuten-regel: Eet een hapje mee terwijl je kookt
Proef de saus, snoep een wortel, steel een stukje kaas. Het telt óók als eten. - 🎪 Delegereer als een circusdirecteur: “Wie dekt de tafel? Wie ruimt af?”
Hint: kinderen van 4+ kunnen best een vork neerleggen. En nee, het hoeft niet Pinterest-waardig. - ⏰ Zet een timer: “Over 5 minuten schuif ik aan!”
Ook al kookt de broccoli nog. Die 5 minuten overleeft iedereen. - 🍝 Kook dubbel en vriez’n: Maaltijden vooraf? Ja, zelfs als het boterhammen zijn.
Een ingevroren pastagerecht is beter dan een moeder die flauwvalt. - 💅 Eis je stoel op: Letterlijk. Roep: “Mama gaat zitten!” en pak je bord.
Bonus: doe alsof het een koninklijke troon is. Want dat is het ook.
Conclusie: Jij bent óók een gast aan tafel
Moeders, het is tijd om de keukenmartelaar-status in te ruilen voor een plek naast je gezin. Want ja, de wasmand loopt over, en nee, niemand weet waar de afstandsbediening is. Maar jij verdient een warme maaltijd. En nee, dat is geen luxe – het is een recht.
Dus: leg die lepel neer, pak een stoel en zeg het hardop: “Vanavond eet ik mee.” En als iemand protesteert? Geef ze een extra schep sla. Zonder dressing.
